Vivianne Bendermacher over haar ervaringen met de Mitsubishi Outlander PHEV.
Laadpaal-avonturen
Het was al wat later op de avond en de deurbel ging. Het was mijn buurvrouw met in haar kielzog een jonge vrouw die ik niet kende. Of die jonge vrouw misschien haar auto mocht opladen aan ons laadpunt, want de laadpaal van mijn buurvrouw deed het niet. En omdat je – zeker in coronatijden – beter een goede buur, dan een verre vriend hebt, weiger ik mijn buurvrouw niets.
Dus tuurlijk: er mocht bij ons geladen worden. Ik reed mijn Mitsubishi Outlander PHEV van de oprit en maakte plaats voor de elektrische auto van buufs visite. Teruggefloten door een hongerige baby, riep ik nog snel iets over de betekenis van de verschillende kleurtjes van ons laadpunt en besteedde er verder geen aandacht meer aan.
Totdat vriendlief thuis kwam en zich afvroeg wat die onbekende dame, in die onbekende auto aan onze laadpaal deed… Het was inderdaad wel een beetje raar dat het bezoek van mijn buurvrouw nog altijd in haar auto zat… Wat bleek? Onze buurvrouw heeft blijkbaar een openbaar laadpunt op haar oprit. De dame in kwestie was dringend op zoek naar een laadpunt en dat van mijn buurvrouw was nog net bereikbaar voordat haar batterij er echt de brui aan zou geven.
Met samengeknepen billen was de dame op zoek gegaan. Je moet nog best even zoeken naar dat openbare laadpunt van mijn buurvrouw. In onze wijk staan allemaal vrijstaande huizen en de paal bevindt zich op haar oprit. Paniek dus, toen bleek dat dat ene openbare laadpunt het ineens niet deed. Wat lief dat mijn buurvrouw de dame introduceerde bij ons. Dat maakte het in elk geval makkelijker voor de pechvogel. Al geloof ik niet dat iemand zijn of haar laadpaal voor zichzelf wil houden in tijden van nood. Uiteindelijk had ze genoeg power om haar rit voort te kunnen zetten.
Maar verplaats je eens even in die onbekende dame. Je moet er toch niet aan denken dat je bijna strandt, met je laatste beetje energie naar een woonwijk navigeert, waar je laatste hoop defect blijkt. En dat je dan bij wildvreemde mensen moet aanbellen om daar wat stroom te tappen om toch nog thuis te komen. Het lijkt mij vre-se-lijk. Wat een gedoe!
Hoewel ik echt hoop dat we met z’n allen uiteindelijk elektrisch gaan rijden, is dat precies wat ik er vooralsnog op tegen hebt: ‘het gedoe’. Je moet je ritten goed plannen en zorgen dat je auto altijd voldoende is opgeladen voor spontane ritten of omwegen. Voor die spontaniteit is de logistiek in Nederland nog niet voldoende klaar. Daarvoor zijn er nog te weinig openbare laadpunten. Niet alleen in Nederland trouwens. Herinner je je de laadfiles in skigebieden van vorig jaar nog? Gedoe.
Nee, doe mij dan voorlopig toch maar liever een betrouwbare plug-in hybride. Door corona heb ik weinig verre afspraken en voor de korte ritjes in mijn hometown heb ik genoeg aan een volle batterij. Voor mij geen stress-ritjes en avonturen bij particuliere laadpalen. Maar mocht het toch een keer gebeuren: dan schakel ik in elk geval een buurvrouw in. Zeker tijdens corona: de sleutel tot succes.
Ook interessant
