Vivianne Bendermacher over haar ervaringen met de Mitsubishi Outlander PHEV.
Mitsubishi-rijder aan het woord: “Over eerste keren en Mitsubishi Pechhulp”
Februari was de maand van eerste keren. De eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof bijvoorbeeld. Waarschijnlijk was het voor het eerst dat een baby (digitaal) gewoon mee ging naar het werk. We zaten nog midden in een lockdown en de kinderopvang en scholen waren nog dicht. Tijdens mijn eerste postnatale videocall met mijn team, hing mijn baby in een draagzak op mijn borst. Wiegend bespraken we zaken.
Maar het redderen duurde gelukkig niet heel lang. Al snel mocht de baby voor het eerst naar de crèche. En een week later mocht de kleuter voor het eerst naar school. En niet gewoon via de deur… nee, ze zou door het raam haar klas binnen gaan. Zo zou het niet te druk worden in de gang. Met haar rugzakje op huppelde ze door de sneeuw naar de auto en het hele gezin schuifelde achter haar aan.
Voor de Mitsubishi was het ook weer de eerste keer. De auto had tijdens het winterse weer stil gestaan. We waren nog maar net de straat uit, of we voelden een vreemd gebonk onder de auto. Wat was dat? Vast ijsklompen. Of misschien was het gewoon het wegdek zelf. Het was immers nog behoorlijk slecht begaanbaar. Maar het bonken werd erger. Toen we een paar minuten later op de parkeerplaats van school tot stilstand kwamen, zag onze dochter het meteen: ‘Kijk mam, de ietsiebietsie heeft een platte band…’
Veel tijd om er aandacht aan te schenken, hadden we op dat moment niet. De kleuter moest tenslotte op tijd op school zijn. Het was bizar: we hielpen onze dochter een keukentrapje op, duwden haar door het raam naar binnen en de juf hielp haar aan de andere kant weer omlaag. Weg was ze! We keken door het raam toe hoe ze voor het eerst in haar leven een klaslokaal betrad. Geen tijd voor knuffels, geen gesprekje met de juf, niet even samen naar haar stoeltje… Ze moest het helemaal zelf doen. En dat deed ze, stoer als ze is. Met mijn ziel onder de arm liepen we terug naar onze manke auto.
Gelukkig is er zoiets als Mitsubishi Pechhulp. We werden snel doorverbonden en voor we het wisten was er al iemand naar ons op weg. Maar door het winterse weer, kon het wel even duren voordat ze er waren. Veel lege accu’s en veel platte banden. Blijkbaar is de combinatie van thuiswerken – en dus weinig autoritjes – en vrieskou funest. Je krijgt er vierkante wielen van en uitgeputte accu’s.
Ik luisterde maar met een half oor en omdat we een baby’tje achterin hadden, besloten we de auto te laten draaien, om het binnen goed warm te houden. Niet zo slim… voor we het wisten hadden ook wij de accu leeg getrokken.
Ik luisterde maar met een half oor en omdat we een baby’tje achterin hadden, besloten we de verwarming aan te zetten. Niet zo slim… voor we het wisten was ook nog eens onze accu leeg. Dat kwam doordat ik het contact niet in de stand ‘READY’ had gezet. Stom! Hiermee voorkom je namelijk dat ongemerkt de startaccu wordt overbelast. In tegenstelling tot de aandrijfaccu heeft een startaccu namelijk een beperkte capaciteit. Voor de man van Mitsubishi Pechhulp gelukkig geen eerste keren. Razendsnel maakte hij een inschatting en nam onze geliefde Outlander mee.
Wat waren we blij toen we hem weer konden ophalen. ‘Wat fijn dat Meneer Ietsiebietsie onze auto weer heeft gemaakt, hè mam?’ En zo is dat. En ik heb ervan geleerd. Dus ook al gaat de reis nergens heen, we gaan toch weer wat vaker lekker de weg op. Een auto is tenslotte niet gemaakt voor stilstand.
