Mitsubishi-rijder aan het woord: Vivianne Bendermacher.
‘Ineens is een auto dan geen auto meer’
Het was zover: dat ene allesveranderende autoritje. Het ritje naar het ziekenhuis, voor de bevalling van ons tweede kindje, met op de terugweg een mini-passagier extra. Het was een rustig ritje. Eentje zonder weeën; die zouden in het ziekenhuis pas opgewekt worden. En dus hadden mijn vriend en ik alle tijd om te mijmeren over wat zou komen. Van de bevalling zelf tot het ritje terug naar huis. Het blijft een bizar idee dat je een kindje van amper een paar uur oud in een autozitje wurmt om voor het allereerst vervoerd te worden.
Onwillekeurig keek ik nog maar eens naar de achterbank. We hadden de Maxi Cosi toch wel meegenomen? Check. Dat zat veilig op de achterbank verankerd met isofix. En de vluchttas? Ook check: in de laadruimte. We waren er klaar voor. In hoeverre je er ooit écht klaar voor kunt zijn.
De bevalling verliep stormachtig maar goed en de kleine bleek een wolk van een baby. Er was geen reden langer in het ziekenhuis te blijven. Dus trokken we het meisje heel voorzichtig voor het eerst van haar leven kleertjes aan, legden haar zachtjes in de Maxi Cosi en maakten haar klaar voor haar allereerste autoritje. Het ritje naar haar veilige, liefdevolle thuis.
Met de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensje zwaar rustend op onze schouders, reed mijn vriend naar huis met de stijl van iemand die opgaat voor zijn rij-examen. Ik zat naast ons kersverse dochtertje op de achterbank. Doodmoe en beduusd van de bevalling, maar wat voelde het heerlijk; daar in ons rijdende coconnetje. Ineens is een auto dan geen auto meer. Het is een fort met erin je meest kostbare ‘bezit’. En zo’n fort moet ultiem veilig voelen én zijn.
Voordat ik kinderen kreeg, vond ik dat altijd een beetje gezwets. Ik bedoel: een auto moet sowieso veilig zijn, of je nou kids hebt of niet. Maar toch: ik was me nooit eerder zo bewust van veiligheid als nu, nu ik de verantwoordelijkheid draag over twee prachtige dochters.
LEES OOK: Waarom ik dit laadpunt voor thuis gekozen heb
Veiligheid Outlander PHEV
Het moet gezegd: die veiligheid ervaar ik oprecht in de Mitsubishi Outlander PHEV. Meer dan in andere auto’s die ik in de loop der jaren heb gereden. Niet dat andere auto’s niet voorzien zijn van soortgelijke veiligheidssystemen, of zeven airbags (!). Het is de som der delen.
Ten eerste vóelt de Mitsubishi Outlander PHEV veilig door de hoogte van de auto. Een SUV staat nou eenmaal hoger op zijn ‘pootjes’, waardoor je meer overzicht hebt. En dan zijn er natuurlijk de snufjes aan boord die ervoor zorgen dat de auto ook veilig ís.
Zo is deze auto uitgerust met mijn persoonlijke favoriet: adaptive cruise control. Oftewel: een cruise control waarbij de auto automatisch meebeweegt met de snelheid van je voorligger, met natuurlijk jouw ingestelde maximumsnelheid daarbij in acht nemend. Voor vermoeide ouders is het extra fijn dat de auto het remwerk voor je doet bij een tragere voorganger. En ga je – zonder je knipperlicht aan te zetten – buiten de lijntjes, dan waarschuwt de auto je hiervoor dankzij de Lane Departure Warning.
Dan is er nog het zogenoemde Forward Collision Mitigation System (FCM), waarbij met een combinatie van camera’s en radartechnologie continu je snelheid en de afstand tot je voorganger wordt gemeten. Zodra het FCM waarneemt dat je gevaarlijk dicht bij je voorganger komt, waarschuwt de auto met een geluidssignaal en remt hij automatisch voor je af.
Oh, en dan het Rear Cross Traffic Alert dat als een dolle begint te piepen als je achteruit een parkeervak uitrijdt als je van opzij een tegemoetkomende weggebruiker aankomt – of in mijn geval – je driejarige dochter op een stepje. Zo beschermt onze Mitsubishi Outlander PHEV niet alleen ons kostbare ‘bezit’ aan boord, maar óók daarbuiten.
