Het nieuwe jaar begon met een staafje in mijn neus. Het onvermijdelijke met een peuter in huis gebeurde: ik werd verkouden. Pre-corona zou je er geen aandacht aan besteden, maar nu betekent het een ritje naar de teststraat. Geen fijn vooruitzicht, zo’n staafje… Maar ach, het betekent toch weer een autoritje en dat is in tijden van lockdowns best een luxe.
Het was zover: dat ene allesveranderende autoritje. Het ritje naar het ziekenhuis, voor de bevalling van ons tweede kindje, met op de terugweg een mini-passagier extra. Het was een rustig ritje. Eentje zonder weeën; die zouden in het ziekenhuis pas opgewekt worden. En dus hadden mijn vriend en ik alle tijd om te mijmeren over wat zou komen. Van de bevalling zelf tot het ritje terug naar huis. Het blijft een bizar idee dat je een kindje van amper een paar uur oud in een autozitje wurmt om voor het allereerst vervoerd te worden.
